The Man Who Killed Hitler and Then The Bigfoot laat mens wonder oor die genre waarvoor dit mik. Ten minste kom mens gou agter hoe die twee tydlyne in mekaar steek. Op die ou einde is die lang, komplekse titel 'n metafoor vir die ou oorlogveteraan se saai bestaan in 'n plattelandse Amerikaanse dorpie - wat op die oogaf idillies lyk. Die titel verwys dan ook na sy interne en eksterne struwelinge tydens hierdie saai oorlewingstryd. Sy verwerking van die oorlog gebeure lei tot 'n ligte drankprobleem (interne probleem), en hy kan dan ook die eerste eksterne struweling met gemak in sy guns draai. Maar dan raak 'n eksterne monster 'n metafoor vir die oorlog en Bigfoot 'n magiese interne monster. Beide hierdie monsters is oortreffende trap voorbeelde, wat hy dan ook oorwin. Alles klink wonderlik, maar die film bereik nie die glans van die titel en die rolverdeling nie. Saam met Bella op die Bank.
2 months ago
No comments:
Post a Comment